Phantom Of The Opera

Snow falling on the pines...

Η ιστορία σε εξέλιξη...

Βόλτα στο δάσος το φθινόπωρο...

Οι φωτογραφίες, αν είναι εμπνευσμένες κι αν έχουν να κάνουν με την αγαπημένη μου εποχή (το φθινόπωρο) και την ομίχλη ή τη βροχή, συνηθίζουν να μου προσφέρουν μεγάλη δημιουργικότητα, ενίοτε και απέραντη γαλήνη.

Η μητέρα μου επρόκειτο να με ονομάσει Γαλήνη, εάν δεν εφαρμοζόταν το πατροπαράδοτο έθιμο τα παιδιά να παίρνουν το όνομα των προγόνων τους, ως ένδειξη σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, μου έδωσε ένα άλλο όνομα, διπλό, που ωστόσο δεν είναι της παρούσης.

Η συγκεκριμένη λήψη αυτής της μαγευτικής εικόνας με κάνει να επιθυμώ να γυρίσω ολόκληρο τον κόσμο, να μυρίσω κάθε παλιά μυρωδιά, να γνωρίσω κρυμμένα μέρη, να αγγίξω κάτι ανέγγιχτο. Να γίνω μέρος ενός κρυφού παραδείσου, όνειρο κάθε σημερινού ανθρώπου, πιστεύω.

Φαντάζομαι, επομένως, πως βαδίζω στα βήματα κάποιου παλιού οδοιπόρου, που έψαχνε κι αυτός τη δική του γαλήνη. Κάθε βήμα και ένας ήχος. Όπως όταν πατάς και τσακίζεις ένα ξερό, φθινοπωρινό φύλλο, που έπεσε μαζί με άλλα στο υγρό έδαφος και τώρα σχηματίζει ένα πανέμορφο χαλί για να καλωσορίσει τον επισκέπτη. Ο επισκέπτης αυτός έχει ως μόνο σκοπό να δει, να ακούσει, να ασπαστεί τη μαγεία ενός δάσους, όσο πιο αθόρυβα και προσεκτικά γίνεται, ώστε να μην ενοχλήσει τα ιερά πλάσματα του μυστικού αυτού βασιλείου.

Μυρίζει βρεγμένο χώμα... Κι ακούγεται ο μελαγχολικός ήχος ενός μονάχα πουλιού. Σαν τα αηδόνια τη νύχτα, που λέγεται ότι θρηνούν τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου. Τίποτα άλλο. Μόνο μυρωδιές, χρώματα και σιγανοί ήχοι που σε κάνουν να νομίζεις ότι υπάρχουν πράγματα πέρα από ότι μπορεί να φανταστεί το ταπεινό μυαλό μας. Η θέληση και η πίστη γνωρίζει ότι υπάρχουν. Ο άνεμος φυσάει απαλά στο πρόσωπό μου και κάνει τα μαλλιά μου να ανεμίζουν. Είναι ζεστός άνεμος. Και το ταξίδι συνεχίζεται....